Είναι που μετά "ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του";

Είναι άραγε κατεργάρης όποιος ζει ευχαριστιακά έχοντας προσανατολισμό στη ζωή; Με μια χαρά που δεν χάνεται όταν έρθει η αναποδιά, με μια χαρά που μένει όταν τα λαμπάκια του δέντρου σβήνουν;

Ή μήπως κατεργάρης είναι αυτός που ξεκλέβει στιγμές ευτυχίας από μια μίζερη ζωή; Και έτσι νομίζει ότι ξεγελάει το κακό που περιμένει στη γωνία;

Τι συμφέρει τελικά; Να ζούμε τα Χριστούγεννα έντονα & επιφανειακά αγοράζοντας μόνο δώρα γιατί έστω αυτή τη περίοδο αξίζει να τη ζήσουμε μέσα σε όλα τα βάρη που κουβαλάμε; Να μη ζούμε τα Χριστούγεννα και να μη χαιρόμαστε ώστε να μην είναι βίαιη η επαναφορά στην άχαρη καθημερινότητα;

Μήπως υπάρχει και άλλος τρόπος;

Να ζω τα Χριστούγεννα, να χαίρομαι, να σχετίζομαι, να μη φοβάμαι την "μετά τα Χριστούγεννα εποχή" γιατί επεξεργαζόμενος την παλεύω να είναι κάθε μέρα Χριστούγεννα; Πώς να υπάρχει κανείς αλλιώς; Απλώς να επιβιώνει;

Πόσο απαιτητικό να υπερασπιστούμε τα Χριστούγεννα κάθε εποχή... Πόσο απαιτητικό τα λαμπάκια του δέντρου μας να ανάβουν παρά τις δυσκολίες... Αυτά είναι τα γνήσια Χριστούγεννα. Εκεί που οι δυσκολίες δεν μπορούν να μου κλέψουν τον προσανατολισμό στη ζωή. Όχι εκεί που δεν υπάρχουν δυσκολίες. Που κάθε φορά θα αναμετρώμαι με αυτό το υπαρξιακό ερώτημα και κάθε φορά που αναμετρώμαι θα το έχω ήδη πάει λίγο παρακάτω.

Τα μαγικά Χριστούγεννα είναι αυτά που επιτρέπω στον εαυτό μου να μεταβολίσω ό,τι δύσκολο μου συμβαίνει την ίδια ώρα που υπερασπίζομαι τη χαρά, που τα κάνω χάλια, που τα επεξεργάζομαι και κάθε επεξεργασία μου είναι σε άλλο επίπεδο από την προηγούμενη. Σε πιο προχωρημένο. Σαν την ενέργεια που δεν χάνεται. Κάπου μεταβολίζεται.

Πού μεταβολίζεται άραγε;

Αν η πυξίδα μου είναι στραμμένη στο ερώτημα «Ποιος επιλέγω συνειδητά να είμαι», τότε όλα τα επιμέρους ερωτήματα θα λύνονται, όχι χωρίς κόπο και όχι χωρίς διαρκώς να θέτω ερωτήματα γύρω από το πώς υπάρχω, πώς θέλω να υπάρχω;

Αν υπάρχω έτσι, τι απίστευτο δώρο κάνω στα παιδιά; Τους έχω δώσει κάτι ιερό...την δυνατότητα να πιστεύουν ότι το δύσκολο υπάρχει και όμως μπορούμε να συναντιόμαστε, να χαιρόμαστε... Τότε τα παραμύθια που τους διαβάζουμε δεν μοιάζουν τόσο παραμύθια... Είναι οι πιο τρυφεροί ρεαλισμοί. Και αν τους έχω κάνει αυτό το δώρο, αλίμονο αν δεν χαρώ και το playmobil, τα επιτραπέζια, τα ρούχα και ό,τι άλλο τους πάρω... Τότε τα δώρα δεν είναι κουκούλωμα "να χαρούν και αυτά λιγάκι" αλλά συμπληρωματικά σε όλο το κλίμα που έχει επιλέξει να υπάρχει η οικογένεια. Και τότε είναι που τα δώρα δεν δίνονται απλώς αλλά γίνονται και μέσο για να συναντηθεί η οικογένεια και να πέσει στο χαλί να παίξει με τα playmobil που αγόρασε στα παιδιά;

Πόσο παραμυθένια και πόσο αληθινή η ιστορία του Σκρουτζ; Ο Σκρουτζ, πηγαίνει μπροστά και βλέπει ότι με τον τρόπο που υπάρχει, μίζερα, αν συνεχίσει να το πηγαίνει έτσι δεν έχει κανένα νόημα η ζωή του. Δεν του είναι σημαντικοί οι άλλοι. Και άραγε υπάρχουμε χωρίς τους άλλους; Πόσο παραμύθι είναι αυτό το παραμύθι;

Αναρωτιέμαι… είναι τόσο αληθινό που δεν είναι απλώς μια χριστουγεννιάτικη ιστορία. Δεν μοιάζει άραγε με το ερώτημα που θέτουμε στους θεραπευόμενους και στους εαυτούς μας «Ποιός θέλω να είμαι; Πού το πάω;». Άραγε, μήπως το φάντασμα του μέλλοντος είμαστε εμείς; Μήπως το φάντασμα του παρελθόντος αν και επώδυνο κάποιες φορές είναι απαραίτητο για να με επισκεφτεί το φάντασμα του μέλλοντος όπως το θέλω εγώ…

Αναρωτιέμαι…